Με τους δύο κανονισμούς θεσπίζονται τα κριτήρια προσδιορισμού των περιπτώσεων στις οποίες ορισμένοι τύποι απορριμμάτων μετάλλων παύουν να αποτελούν απόβλητα. Συγκεκριμένα, ο Κανονισμός 333/2011 αφορά στη μεταβίβαση από τον παραγωγό σε άλλο κάτοχο απορριμμάτων σιδήρου, χάλυβα, αλουμινίου, καθώς και κραμάτων αλουμινίου, ενώ ο Κανονισμός 715/2013 αφορά στη μεταβίβαση από τον παραγωγό σε άλλο κάτοχο απορριμμάτων χαλκού.

Κύριο στόχο των κριτηρίων αποχαρακτηρισμού αποτελεί η ποιότητα των προϊόντων. Τα κριτήρια αποχαρακτηρισμού για τα απορρίμματα (scrap) σιδήρου & χάλυβα, αλουμινίου και χαλκού καθορίζουν ότι τα συγκεκριμένα απόβλητα παύουν να αποτελούν απόβλητα όταν, κατά τη μεταβίβαση από τον παραγωγό σε άλλο κάτοχο, πληρούνται συγκεκριμένες προϋποθέσεις ποιότητας (π.χ. προσμίξεις <2%, απαλλαγή από έλαια, χωρίς ραδιενέργεια κ.λπ.).

Για κάθε φορτίο απορριμμάτων μετάλλων, ο πιστοποιημένος παραγωγός ή ο εισαγωγέας εκδίδει δήλωση συμμόρφωσης, την οποία διαβιβάζει στον επόμενο κάτοχο του φορτίου απορριμμάτων μετάλλων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η διακίνηση απορριμμάτων μετάλλων στην ΕΕ γίνεται εύκολα και χωρίς γραφειοκρατία, αφού δεν μεσολαβούν κρατικές ή άλλες δημόσιες Υπηρεσίες για τη διακίνησή τους.

Η διασφάλιση της ποιότητας προϊόντων ανάκτησης σιδήρου-χάλυβα και αλουμινίου αποτελεί θέμα μείζονος σημασίας στα κριτήρια αποχαρακτηρισμού αποβλήτων. Σύμφωνα με τον Κανονισμό, η διαχείριση της ποιότητας αφορά τον παραγωγό, ο οποίος και οφείλει να εφαρμόζει κατάλληλο σύστημα διαχείρισης ποιότητας συμβατό με τα κριτήρια περί αποχαρακτηρισμού απορριμμάτων σιδήρου-χάλυβα, αλουμινίου και χαλκού. Το σύστημα διαχείρισης της ποιότητας (π.χ. ISO 9001) περιλαμβάνει τεκμηριωμένες διαδικασίες και πρέπει να επαληθεύεται από αναγνωρισμένο φορέα πιστοποίησης.